از چهارشنبه صبح سعی می کردم دختر خوبی باشم و دانش آموزی درس خوان. واقعا سعی خودم را می کردم که رضایت همه رو جلب کنم و بهانه و «آتو» دست کسی ندم. این کار من دو دلیل داشت. یکشنبه ها مجله دنیای ورزش به کرمان می رسید. با اینکه شنبه چاپ می شد ولی به شهر ما یکشنبه ها می رسید. در ضمن یکشنبه شب ها برنامه ورزش و مردم هم بود. واقعا یادم نیست چه ساعتی این برنامه پخش می شد ولی برای آن زمان خیلی دیر وقت بود. سال های 67، 68 و نرسیده به دهه 70 مردم شب زنده دار نبودند. مثل الان نبود که ساعت 12، 1 شب توی کانال های تلویزیون بچرخی و برای دفعه چندم فیلم "تیکن"رو ببینی چون نظم زندگی ات بهم خورده خواب نمیری. از آرم برنامه بیشتر از خود برنامه خوشم می اومد. چون یک لحظه صحنه حرکات خوشحالی احمدرضا عابدزاده رو نشون می داد. اون زمان نه از فوتبال خیلی سر رشته داشتم نه معنی هواداری رو می فهمیدم. نه مجله و روزنامه ورزشی بود نه یک برنامه تخصصی درباره فوتبال. تمام دلخوشی های من همین دو گنج بزرگ روز یکشنبه بود. ولی همین که فوتبال ها رو آخر برنامه پخش می کرد بیشتر نگران می شدم. به هر حال من بچه مدرسه ای بودم که باید زود می خوابیدم. حدود 25 سال از آن زمان گذشت و یک روز در یک جلسه یکی از برنامه سازان قدیم از مشکلات کاری قدیم ها می گفت. هر چی در مورد ورزش و مردم می گفت صحنه به صحنه جلوی چشم من ظاهر می شد. و امشب مجری این برنامه برای همیشه زندگی رو از دست داد تا فقط همین خاطره های خوبش در ذهن مردم به جا بمونه. بهرام شفیع با ادبیات خاص خودش، و البته صدای گرمش در شب سرد پاییزی خوابید تا همچنان خواب فوتبال و ورزش و مردم را ببیند.   

نویسنده: افسون حضرتی