دو روز پیش در حاشیه سومین دوره بازیهای المپیک تابستانی جوانان در بوینس آیرس، «توماس باخ» رییس کمیته بین المللی المپیک با رضا صالحی امیری رییس کمیته ملی المپیک کشورمان دیدار کرد. براساس خبر منتشر شده از سوی روابط عمومی این کمیته، به غیر از تعارفات مرسوم و تاکید بر خوشحالی مضاعف باخ از دیدار با همتای ایرانی خود و هیات همراه، مدیر آلمانی "آی اُ سی" اعلام کرده است «شک نداشته باشید که خودم و کمیته بین المللی المپیک تمام همکاری لازم برای توسعه ورزش ایران را بعمل خواهیم آورد.» شهریور ماه امسال وزیر ورزش و جوانان کلنگ ساخت ورزشگاه 5 هزار نفری شهرستان پیشوای ورامین را به زمین زد که بنا به گفته محمد حسین مقیمی استاندار تهران احداث این استادیوم در شهرستان پیشوا یکی از مصوبات بر زمین مانده ای بود، که به دلیل مشکلات زمین انجام نشده است. پیشوا با جمعیتی 86 هزار نفری تنها 5 سانتی متر مربع سرانه ورزشی دارد. یعنی اندازه یک قوطی کبریت!! این عدد برای استان تهران، پایتخت کشور هم با جمعیتی بیش از 12 میلیون نفر حیرت انگیز است. استاندار تهران سرانه ورزشی پایتخت را هم 44 سانتی متر مربع ذکر کرد. با این اعداد و ارقام کوچک و ناچیز که اندازه های عینی آنها خنده دار است «توماس باخ» چگونه قول مساعدت شخصی برای توسعه ورزش در ایران داده است؟ چرا دلواپسی های باخ را روسای ورزش کشور ندارند؟ 5 سانتی متر مربع سرانه ورزشی در هیچ کشوری پذیرفتنی نیست. قبول کنیم که ما موفق نیستیم. به همین بازیهای المپیک جوانان نگاه کنید. در جدول رده بندی مدال ها ما جزء 50 کشوری که حداقل یک مدال برنز کسب کرده اند نیستیم. باور کنید که رییس کمیته بین المللی المپیک حداقل با این ادبیات و این لحن چنین کلماتی به زبان نیاورده است. این تفسیر به رایی است که خودمان دوست داریم از صحبت هایش داشته باشیم. این کلمات بازی با شعور علاقمندان ورزش است که باید بپذیرند توماس باخ یک تنه می دهد این پیکره نیمه جان را به دوش بکشد. این ادبیات رفع تکلیفی است که مدیران ورزش می خواهند از زیر بار آن شانه خالی کنند. از این پس نگوییم فلان ورزشکار با شایستگی به جمع 16 نفر رسید ولی در نهایت حذف شد، این جملات کلیشه ای را از ادبیات خبرهای ورزشی حذف کنید. در عوض به سرانه اندازه قوطی کبریت فکر کنید که جوانان پیشوا چگونه باید آن را بین خود تقسیم کنند؟

نویسنده: افسون حضرتی