آسیا چشم انتظار یک رویداد بزرگ ورزشی است. رویدادی که پس از المپیک می توان از آن به عنوان دومین گردهمایی و جشنواره ورزشی جهان نام برد. در حالی که کمتر از دو هفته به شروع هجدهمین دوره بازیهای آسیایی جاکارتا – پالمبنگ اندونزی زمان باقی است، مردم آسیا چشم به هنرنمایی ورزشکاران این منطقه دارند. در یکی دو سال اخیر میزبانی بازیهای ورزشی به یکی از بحث ها و دغدغه های سازمان های ورزشی بدل شده و نگرش خاص و متفاوتی در میان سیاستگذاران ورزشی و تصمیم گیران و تصمیم سازان چنین رویدادهایی به وجود آمده است. کشورهایی که دروازه های توسعه را به روی خود باز کرده اند از معبر ورزش به دنبال اعتبار، ثروت، تبلیغات و شناخت خود هستند تا نگاه جهان را نسبت به آنچه که در گذشته ها بر آنها رفته است، تغییر دهند. اما در کشورهای توسعه یافته که سال ها و حتی دهه های قبل این راه را رفته اند، دیگر مساله ای به نام میزبانی معنا و مفهومی ندارد و «اپوزیسیونی» به نام مردم در مقابل متولیان ورزش قد علم می کنند. بوداپست که برای نامزدی بازیهای المپیک و پارالمپیک تابستانی 2024 خود را آماده می کرد، با طوفانی به نام «کمپین نه به المپیک» مواجه شد. مردم مجارستان با رای قاطع اعلام کردند که بهتر است هزینه هایی که برای ساخت ورزشگاه ها و سالن های ورزشی هزینه خواهد شد، صرف ساخت مسکن، بهداشت، بیمه، و توسعه زیرساخت های این کشور شود. بازیهای المپیک و پارالمپیک زمستانی هم از این «دردسر» در امان نماند. سیون سوییس با رای «نه» مردمش مواجه شد، کالگری کانادا به دلیل فشارهای مردمی انصراف داد، استکهلم سوئد هنوز نتوانسته موافقت های لازم را برای میزبانی بدست آورد و سه شهر ایتالیا نیز که میزبانی مشترک را می خواهند دست به عصا راه می روند تا صدای مخالفان بلند نشود. اما آن سوی میدان اندونزی اعلام کرده است که برای میزبانی بازیهای المپیک و پارالمپیک تابستانی 2032 آمادگی لازم را دارد، ترکیه با روی گشاده دست رد به سینه هیچ میزبانی نمی زند از بازیهای اروپایی زمستانی جوانان گرفته تا بازیهای المپیک و پارالمپیک زمستانی 2026. مالزی با روی گشاده به استقبال میزبانی می رود، کشوری کوچک همچون اردن میزبان جام ملتهای فوتبال زنان آسیا می شود و قطر در مساحتی کوچک میزبانی جام جهانی متحول شده با 48 تیم را به عهده می گیرد. شواهد نشان می دهد که در آینده ای نزدیک کمیته بین المللی المپیک با معضلی به نام «میزبان گریزی» مواجه می شود. اتفاقی که «توماس باخ» رییس آلمانی کمیته بین المللی المپیک از آن خشنود نیست و تاکنون چندین بار در لفافه نسبتی به اقدام مردم کشورهای کاندیدای میزبانی واکنش نشان داده است.

نویسنده : افسون حضرتی