تجربه میزبانی بازیهای آسیایی برای اندونزی رویایی بود که محقق شد. آنها در حالی به این مهم دست یافتند که قرار بود ویتنام میزبان بیش از 16 هزار ورزشکار از 45 کشور آسیایی باشد، اما زمانی که ویتنامی ها ناتوانی خود را از مسوولیتی که به عهده گرفته بودند اعلام کردند این اندونزی بود که با شهامت جلو آمد و دو شهر جاکارتا و پالمبنگ را برای این رویداد بزرگ آسیایی پیشنهاد داد. اندونزی که حمایت دولتی را هم همراه خود داشت در اولین گام «اریک توهیر» تاجر ثروتمند این کشور و سهامدار باشگاه اینتر میلان را به عنوان رییس تیم میزبانی برگزید. مردی ثروتمند و دنیا دیده که تجربه های مدیریتی بسیاری را پشت سر گذاشته است. قبل از سفر به اندونزی برای انجام یک گفتگوی اختصاصی با او مکاتبات لازم را انجام دادم. علیرغم تمامی گرفتاری هایی که سرپرست تیم میزبانی به عهده داشت به تمامی ایمیل ها به موقع و با ادبیاتی ملایم پاسخ می داد تا سرانجام موفق شدم در فرصت اندکی که در جاکارتا هستم قرار ملاقاتی را هماهنگ کنم. یک روز قبل از مصاحبه اریک توهیر ایمیل زد و عذرخواهی کرد که به دلیل مشغله زیاد نمی تواند مدت زمانی را که از قبل هماهنگ کرده بودیم به این گفتگو اختصاص دهد. صبح روز مصاحبه در دفتر کارش حاضر شدم. مسوول دفترش دختر کم سن و سالی بود که بدون ژست و قیافه توضیح داد او هر صبح از ساعت 6 در دفتر است و حداقل روزی 14، 15 ساعت با تلفن حرف می زند، از دفترش خارج می شود، به ورزشگاه ها و سالن های ورزشی سر می زند، با مسوولان هر بخش صحبت می کند و روند کارها را زیر نظر دارد. از «اوجانی» پرسیدم: «عصبانی هم می شود؟» لبخندی زد و گفت: «تا این لحظه من ندیدم. آقای توهیر یکی از بهترین انتخاب ها برای مدیریت بازیها بود.» 

اریک توهیر خودش به استقبالم آمد و مرا به دفترش دعوت کرد. با عذرخواهی کاغذها و گیره های روی میز را مرتب کرد و گفت: «کمی «دور و بر» اتاق نامرتب است. به هر حال این روزها خیلی کار داریم و این جور مسائل اولویت نیستند.» تلفن همراهش و تلفن دفتر لحظه ای قطع نمی شد ولی او یک مدیر کارکشته بود و می دانست وقت مصاحبه نباید پاسخگوی تلفن باشد. سرپرست تیم میزبانی بازیهای آسیایی برایم از تجربه های مدیریتی و علاقه مندی اش به ورزش گفت: «نمی دانم من مدیریت را دوست دارم یا ورزش را. ولی به نظرم هر دو به هم وابسته هستند. درس های بسیاری از مدیریت و تیمداری و باشگاه داری در اینترمیلان آموختم. همه تنها یک جنبه را می بینند که من ثروتمندم و سهام باشگاه را خریدم. ولی برای اینکه اقتصاد گردش داشته باشد باید خیلی ریزه کاری ها را دانست.» او زمانی که از میزبانی بازیهای آسیایی حرف می زند برق شادی و افتخار از چشمانش گذر می کند: «به نظرم توجه مردم جهان به سمت ما جلب شد. این بازیها فصل تازه ای در تاریخ ورزش اندونزی باز کرد. آنقدر اعتماد به نفس ما را افزایش داد که می خواهیم پس از پایان این تورنمت ضعف ها را بررسی کرده و به میزبانی بازیهای المپیک و پارالمپیک تابستانی 2032 حمله کنیم. 14 سال برای تغییر وقت داریم و این مدت زمان کمی نیست.»

نویسنده: افسون حضرتی